Moderne Slavernij

Ik kan het gewoon niet geloven dat ik echt al zo lang van huis ben, bedenk ik me al de hele dag, terwijl ik voor het laatst tijdens mijn bezoek aan Suriname zo diep in het de jungle ben. Die ongelofelijke rust die hier is heeft een dromerige invloed op me, maar geeft me soms ook een eenzaam en onbegrepen gevoel. En zonder luxe om me heen (behalve m'n fototoestel (niet digitaal)) erger ik me aan mezelf, want eigenlijk hoor ik hier niet! Ik ben een kluns, voel me veel te wit tussen die mooie gekleurde mensen hier, ik kan niet slapen, zit nergens lekker, loop hand in hand het water door om niet te vallen, stoot m'n voeten, stap in rare prikplanten, ik houd de hele dag m'n behoeften op want er is geen wc-hok of iets wat er ook maar op lijkt, dus wacht ik tot het donker is. Maar nog veel erger, ik versta de taal niet. Dit is geen Surinaams/Sranantongo, maar Sarramacaans. Het is samengesteld uit het papjamento, brazilliaans, sranantongo, engels en nederlands. Maar deze mix is totaal onverstaanbaar. En daar zit je dan als enige blanke in de weide omgeving. Je weet niets van hun omgangsregels, groet-manieren, eigelijk weet je maar weinig over hun cultuur want het staat niet in boeken geschreven, het word nog steeds doorgegeven via generaties en verhalen.

De tijd heeft hier echt stil gestaan. Vanaf het moment dat de slaventijd begon en vanaf het moment dat hun voorouders het bos in zijn gevlucht (1863) staat de tijd hier stil. Geen mens die daar verandering in kan brengen. Zelfs het toerisme niet. En dan gebeurt er een ramp. Een overstroming van duizenden huizen, dorpen maar vooral kostgronden. De mensen in het binnenland leven zelfvoorzienend, planten zelf rijst, groenten, maken olie van cocosnoten, eten vruchten uit bomen en struiken en vangen wild en vis. En dan wordt de waterstand ineens zo hoog dat alles wegspoeld. Rijst voor een heel jaar, levensbehoefte no. 1!!
Het water zakt weer en de meeste huizen staan nog en de meeste spullen hebben ze optijd op het droge weten te brengen, maar hun eten is weg. En wat krijgen ze? Geld om hun huis op te bouwen. De stad is ver weg dus om dingen te kopen zijn ze soms dagen onderweg en met een gezin van minstens 5 kinderen is dit vaak ondenkbaar. Voor hulp goederen moet je je indentiteits-pas laten zien en in de rij gaan staan, en vele schamen zich. Want op het eerste gezicht hebben de mensen geen schade geleden. Want door de bomen langs de oever van de rivier zie je niet dat de kostgronden niet meer vruchtbaar zijn. Wat gaat de regering doen met zoveel geld wat verzameld is?? Zouden ze eindelijk de weg naar het binnenland verharden, zullen ze eindelijk stroomkabels trekken of zullen ze goede scholen bouwen?? De mensen in het binnenland denken van niet..Ik ook niet..Deze mensen zullen gewoon achter blijven in beschaving. Zelf zijn ze er niet minder gelukkig om, maar sommige zien langzaam wel de verschillen. En het besef dat de mensen uit de stad, hun regering, ze zo achterlaat en negeert, geeft ze een gevoel van moderne slavernij....

Ondanks deze verschrikkelijk bijzondere ervaring, heb ik wel ontzettend kunnen genieten van de ongerepte schoonheid van het tropisch regenwoud en het leven van eenvoud. De lokale vrouwen daar hadden me al een bijnaam gegeven : Bintee Koosuma! (blanke slanke vrouw). Dit was waarschijnlijk mijn laatste bezoek aan de binnenlanden van Suriname, waar ik deze keer met een klein vliegtuig ben gekomen. Ik ben benieuwd wat de laatste 6 weken me hier nu nog zullen brengen......

Ilse